از هر چه می رود سخن دوست خوشترست

پیغام   آشنا    سخن    روح    پرور     است

هرگز  وجود حاضر غایب!  شنیده ای؟

من در  میان  جمع  و  دلم  جای    دیگرست...

ابنای     روزگار      به   صحرا  روند  و   باغ

صحرا  و  باغ  زنده   دلان   کوی   دلبرست

جانا  دلم  چو   عود   بر     آتش    بسوختی

وین دم که می زنم ز  غمت دود  مجمرست

شب های بی توام  شب  گورست  در خیال

ور  بی  تو   بامداد  کنم   روز    محشرست

سعدی!!!  خیال  بیهده  بستی  امید  وصل

هجرت  بکشت  و  وصل  هنوزت  مصورست

زنهار  از  این  امید  درازت  که  در  دل است

هیهات  از این خیال محالت که در سرست...! 

نوشته شده در دوشنبه 91/10/11ساعت 2:36 عصر توسط علی ق| نظرات ()