سفارش تبلیغ
صبا ویژن






رندان تشنه لب

 

بیدل و خسته در این شهرمو دلداری نیست

 

غم دل با که توان گفت که غمخواری نیست

 

شب به بالین من خسته، به غیر از غم دوست

 

زآشنایان کهن یار و پرستاری نیست

 

یارب این شهر چه شهریست که صد یوسف دل

 

به کلافی بفروشیم و خریداری نیست

 

فکر بهبود خود ای دل! بکن از جای دگر

 

کاندر این شهر،طبیب دل بیماری نیست...


نوشته شده در شنبه 91/12/12ساعت 9:16 عصر توسط علی ق| نظرات ()

باز هم قلم آنچنان که می خواهم با دلم همراه نمی شود...

عقل می گوید!

دست می نویسد!

 و دل در این میان فقط نظاره گر است...

همیشه در زندگی ام عقل حکم فرما بود به جز یک دفعه...

روزگاری که صبح به امید دیدارش بیدار می شدم و

شب ها با آرزوی دیدن رویایش به خواب فرو می رفتم...

ولی حال نه او هست نه احساس او...

صدای نهیبی از شهر شلوغ برمی خیزد...

صدای دل است....

همان صدایی که فراموش شده...

آوای درون...

صدایی که می توانست همه چیز را تغییر دهد...!

اما حال بهایی ندارد...

کم کم به صدای قلب،صدای احساس هم اضافه میشود...

صداهای انسانیت،عاطفه،مروت و جوانمردی هم همین طور...

بیایید کمی بیندیشیم...

کمی از مسائل مادی خود بگذریم و به این صداها توجهی کنیم،

هر چند کوتاه...

شاید صداها آرام شوند...!

فراموش نکنید عشق را.....


نوشته شده در یکشنبه 91/11/29ساعت 12:8 صبح توسط علی ق| نظرات ()

تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم؟
 
شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم
 
تو چیستی که من از موج هر تبسم تو...
 
بسان قایق سرگشته، سوی گردابم!؟
 
تو در کدام سحر ، بر کدام اسب سپید؟
 
تو را کدام خدا ، تو از کدام جهان؟
 
تو در کدام کرانه ، تو از کدام صدف؟
 
تو در کدام چمن ، همره کدام نسیم؟
 
تو از کدام سبو؟؟؟
 
من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه
 
چه کرد با دل من آن نگاه شیرین آه ه ه...!
 
مدام پیش نگاهی ، مدام پیش نگاه
 
کدام نَشاُ دویده ست از تو در تن من؟
 
که ذره های وجودم تو را که می بینند...
 
به رقص می آیند!
 
سرود می خوانند!
 
چه آرزوهای محالی است زیستن با تو
 
مرا همین بگذارند یک سخن با تو :
 
به من بگو که مرا از دهان شیر بگیر!
 
به من بگو که برو در دهان شیر بمیر!
 
بگو برو جگر کوه قاف را بشکاف!
 
ستاره ها را از آسمان بیار به زیر!
 
تو را به هر چه تو گویی به دوستی سوگند
 
هر آنچه خواهی از من بخواه، صبر مخواه
 
که صبر راه درازی به مرگ پیوسته ست
 
تو آرزوی بلندی و دست من کوتاه
 
تو دوردست امیدی و پای من خسته ست
 
همه وجود تو مهر است و جان من محروم
 
چراغ چشم تو سبز است و راه من بسته ست......!!!

نوشته شده در دوشنبه 91/11/23ساعت 3:24 عصر توسط علی ق| نظرات ()

از هر چه می رود سخن دوست خوشترست

پیغام   آشنا    سخن    روح    پرور     است

هرگز  وجود حاضر غایب!  شنیده ای؟

من در  میان  جمع  و  دلم  جای    دیگرست...

ابنای     روزگار      به   صحرا  روند  و   باغ

صحرا  و  باغ  زنده   دلان   کوی   دلبرست

جانا  دلم  چو   عود   بر     آتش    بسوختی

وین دم که می زنم ز  غمت دود  مجمرست

شب های بی توام  شب  گورست  در خیال

ور  بی  تو   بامداد  کنم   روز    محشرست

سعدی!!!  خیال  بیهده  بستی  امید  وصل

هجرت  بکشت  و  وصل  هنوزت  مصورست

زنهار  از  این  امید  درازت  که  در  دل است

هیهات  از این خیال محالت که در سرست...! 


نوشته شده در دوشنبه 91/10/11ساعت 2:36 عصر توسط علی ق| نظرات ()

01

غمت بر نهانخانه دل نشیند

به نازی که لیلا به محمل نشیند

پی محملش آنچنان زار گریم

که از گریه ام ناقه در گل نشیند

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی

ز بامی که برخواست مشکل نشیند...


نوشته شده در جمعه 91/9/24ساعت 5:56 عصر توسط علی ق| نظرات ()

شبیه برگ پاییزی بعد تو قسمت بادم

خداحافظ ولی هرگز نخواهی رفت از یادم

خداحافظ واین یعنی در اندوه تو میمیرم

در این تنهایی مطلق که می بندد به زنجیرم

و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد

و برف ناامیدی برسرم یک ریز می بارد

"چگونه بگذرم از عشق از دلبستگی هایم"

خداحافظ تو ای هم پای شب های غزل خوانی

خداحافظ به پایان آمد این دیدار پنهانی

خداحافظ بدون تو گمان کردی که می مانم!

خداحافظ بدون من یقین دارم که.........

                                                "از طرف یک دوست خوب"


نوشته شده در چهارشنبه 91/9/1ساعت 7:0 عصر توسط علی ق| نظرات ()

این شعر و تصنیف زیبای اون رو همه ی ما حداقل یک بار خوندیم و شنیدیم

شعری زیبا از مهرداد اوستا :

وفا نکردی و کردم، خطا ندیدی و دیدم
شکستی و نشکستم، بُریدی و نبریدم

اگر ز خلق ملامت، و گر ز کرده ندامت
کشیدم از تو کشیدم، شنیدم از تو شنیدم

کی ام، شکوفه اشکی که در هوای تو هر شب
ز چشم ناله شکفتم، به روی شکوه دویدم

مرا نصیب غم آمد، به شادی همه عالم
چرا که از همه عالم، محبت تو گزیدم

چو شمع خنده نکردی، مگر به روز سیاهم
چو بخت جلوه نکردی، مگر ز موی سپیدم

بجز وفا و عنایت، نماند در همه عالم
ندامتی که نبردم، ملامتی که ندیدم

نبود از تو گریزی چنین که بار غم دل
ز دست شکوه گرفتم، بدوش ناله کشیدم

جوانی ام به سمند شتاب می شد و از پی
چو گرد در قدم او، دویدم و نرسیدم

به روی بخت ز دیده، ز چهر عمر به گردون
گهی چو اشک نشستم، گهی چو رنگ پریدم

وفا نکردی و کردم، بسر نبردی و بردم
ثبات عهد مرا دیدی ای فروغ امیدم؟

01

ولی داستان عشق و خیانتی که باعث سروده شدن این شعر شد به گوش کمتر کسی رسیده:!

مهرداد اوستا در جوانی عاشق دختری شده و قرار ازدواج می‌گذارند. دختر جوان به دلیل رفت و آمد هایی که به دربار شاه داشته ، پس از مدتی مورد توجه شاه قرار گرفته و شاه به او پیشنهاد ازدواج می‌دهد.
دوستان نزدیک اوستا که از این جریان باخبر می‌شوند، به هر نحوی که اوستا متوجه خیانت نامزدش نشود سعی می‌کنند عقیده ی او را در ادامه ی ارتباط با نامزدش تغییر دهند. ولی اوستا به هیچ وجه حاضر به بر هم زدن نامزدی و قول خود نمی شود . تا اینکه یک روز مهرداد اوستا به همراه دوستانش ، نامزد خود را در لباسی که هدیه ای از اوستا بوده ، در حال سوار شدن بر خودروی مخصوص دربار می‌بیند…

مهرداد اوستا ماه ها دچار افسردگی شده و تبدیل به انسانی ساکت و کم حرف می‌شود.
بله نامزد اوستا فرح دیبا بود ..

در همان روزها ، نامزد اوستا به یاد عشق دیرین خود افتاده و دچار عذاب وجدان می‌شود. و در نامه ای از مهرداد اوستا می‌خواهد که او را ببخشد. اوستا نیز در پاسخ نامه ی او تنها این شعر را می‌سراید..
حالا یک بار دیگه شعر رو بخونید ….:(


نوشته شده در چهارشنبه 91/5/11ساعت 11:0 عصر توسط علی ق| نظرات ()

بیا وقتی برای عشق...

هورا میکشد احساس

به روی اجتماع بغض حسرت...

 گاز اشک آور بیندازیم!

بیا با خود بیندیشیم...

اگر یک روز تمام جاده های عشق را بستند!

اگر یکسال چندین فصل برف بی کسی بارید!

اگر یک روز نرگس در کنار چشمه غیبش زد!

اگر یک شب شقایق مرد...

تکلیف دل ما چیست!؟

و من احساس سرخی می کنم چندیست

ومن از چند شبنم پیش تر خوابم

نزول عشق را دیده می خواهد...!

چرا بعضی برای عشق دلهاشان نمی لرزد!؟

چرا بعضی نمی دانند که این دنیا به تار موی یک عاشق نمی ارزد!؟

چرا بعضی تمام فکرشان ذکر است...ودر آن ذکر هم یاد خدا خالیست!!!!!!؟؟؟

و گویی میوه اخلاصشان کال است!

چرا شغل شریف و رایج این عصرهاجالیست؟

چرا در اقتصاد راه که به احساس این مکاره بازاران...

صداقت نیز دلالییست...!


نوشته شده در سه شنبه 91/4/27ساعت 12:44 عصر توسط علی ق| نظرات ()

در اشتیاق پرواز، بی‌آسمان‌ترینم
                    

                                  عمری به جرمِ بودن، با خاک هم‌نشینم

نفرین به چشم‌هایم این حفره‌های تاریک                               

                                           آخر چگونه‌ای دور! باید تو را ببینم؟

ای باغ سبز سیّال! آخر بگو چه می‌شد

                                              نزدیک‌تر بیایی،‌تا از تو گُل بچینم؟

در کوچه‌های تردید، تنها رهایم، آیا

                                  تقدیر بی‌تو بودن، نقش است بر جبینم؟

ای اشتیاق قرمز! با من بمان که عمری‌ست

                      در آرزوی پرواز، بی‌آسمان‌ترینم...!


نوشته شده در پنج شنبه 91/4/15ساعت 8:11 عصر توسط علی ق| نظرات ()

گرنبود مشربه از زر ناب

                    با دو کف دست توان خورد آب

گر نبود اسب مطلا لگام

                                زد بتوان بر قدم خویش گام

گر نبود شانه آج بهر ریش

                                 شانه توان کرد به انگشت خویش

گوش تواند که همه عمر وی

                                   نشنود آواز دف و چنگ و نی

دیده شکیبد ز تماشای باغ

                                    بی گل و نسرین برآرد دماغ

گر نبود بر سر خان آن و این

                                        هم بتوان ساخت به نان جبین

گر نبود دلبر هم خوابه پیش

                                           دست توان کرد در آغوش خویش

این همه بینی همه دارد عوض

                                              وز عوضش گشته میسر غرض

                       آنچه ندارد عوض ای هوشیار

                                         عمر عزیز است غنیمت شمار...!

                                                                                                                                         "شیخ بهایی"


نوشته شده در پنج شنبه 91/4/15ساعت 7:54 عصر توسط علی ق| نظرات ()

       



      قالب ساز آنلاین